Opis
„Detaljnije opisivanje toka pojedinačnih partija ove igre je zabranjeno rezolucijom 634
(Osuda slovenske najezde) UPR-a (Ujedinjena plemena i rodovi), te rezolucijama 1456 (O igrama koje izumiru),
i 1456a (popravljena verzija, nakon primjedbe avarske delegacije, O igrama koje možda izumiru),
te smo stoga bili prinuđeeni da protokol igre naših odmoraša napišemo nevidljivim mastilom na poslednjim „bijelim” stranicama ove knjige.“
Časovničara i sačasnike različiti će čitatelji čitati na različite načine.
Treba ovdje spomenuti da se ova „zbirka postistorijskih priča“ može čitati i u ključu „vjenčanja teologije i psihologije“.
(…) To je rukopis dvojako drukčiji od većine izdanja na religijske teme štampanih kod nas.
A zatim, on je i – kako je već nagoviješteno – stilom dobrano drukčiji od većine knjiga koje se bave srodnim temama. (…)
Možda ipak ponajprije treba istaknuti činjenicu da se u Časovničaru i sačasnicima prepoznaje
zbiljski ekumenizam i zbiljska tolerancija. Časovničar i sačasnici tolerantni su jedni prema drugima,
a iz duha njihovih rasprava naslućuje se ekumenizam kao praksa, ne kao puka parola.
To je zapravo najdobrodošlije osvježenje hic et nunc…
(Muharem Bazdulj)
I tako smo, čitajući Časovničara, i sami prošli kroz proces učenja.
Formalna rešenja koja pisac preispituje, jezik koji dekonstruiše, sve su to simptomi potrage za oblikom
koji neprekinutom učenju, baš kao što je i zapoveđeno, treba dati u naše vreme.
Poetičke tendencije Papinog rukopisa, poigravanje graničnim okolnostima usmeno-pisano, kombinovanje proznog izraza i stiha,
ispitivanje jezika i granica njegovog značenja, to se moglo videti u ranije objavljenim Nesabranim pričama
koje su hronološki nastale posle Časovničara i sačasnika, u Časovničaru su već naznačene.
Pisac još nije dao konačni odgovor na pitanja odnosa forme i sadržaja, kao ni na, već pomalo otrcano pitanje o statusu pisane reči.
Stvar je, međutim, u tome, što to shvatimo tek kada smo knjigu pročitali.
A čitajući i učeći saučestvujemo u plemenitom i nadasve neophodnom poslu oko čoveka i njegove duše.
(Gordana Todorić)
Eliezer Papo (1969, Sarajevo) profesor je sefardske književnosti na Ben-Gurion Univerzitetu u Negevu,
redovni član Izraelske nacionalne akademije za Ladino i dopisni član Španske kraljevske akademije.
Dosad je objavio više zbirki priča i jedan istorijski roman – Sarajevska megila: skica za portret jednog svijeta
u trinaest poteza (2001), koji se našao u užem izboru za Ninovu nagradu.
Tokom 2022. IK Agora objavila je njegovu knjigu Nesabrane priče i još nesabranije misli i crtice, a o
desetercu da se i ne govori.
Odlomak iz knjige u PDF formatu.
Recenzije
Još nema komentara.